(…) Nie został natomiast dotąd wspomniany jeszcze jeden środek pomocniczy nauki, i to może najważniejszy, środek, za którego pomocą wszelka wiedza się rozwija, a którego posiadamy w kraju dostateczne zasoby tak, iż nie potrzeba go z zagranicy za drogie pieniądze sprowadzać: mam na myśli nasz język ojczysty.
On jest pierwszym i głównym instrumentem wiedzy, bez niego żaden naród nie może stworzyć własnej samodzielnej kultury naukowej, i rozwój twórczej myśli naukowej w danym środowisku narodowym jest w najwyższym stopniu zależny od stopnia doskonałości we władaniu tym narzędziem wiedzy, jakim jest dla każdego narodu jego własna mowa ojczysta.
Jacek Woroniecki OP (ur. 21 grudnia 1878 w Lublinie, zm. 18 maja 1949 w Krakowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, dominikanin, Sługa Boży Kościoła katolickiego. Teolog, pedagog, etyk, moralista i filozof-scholastyk. Wieloletni nauczyciel akademicki i profesor Wydziału Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oraz Papieskiego Uniwersytetu Świętego Tomasza z Akwinu, rektor KUL w latach 1922–1924 oraz założyciel Zgromadzenia Sióstr Dominikanek Misjonarek Jezusa i Maryi. Jeden z najwybitniejszych polskich tomistów, posiadacz najwyższego dominikańskiego tytułu naukowego – mistrza świętej teologii – oraz pionier odrodzenia dominikańskiego na ziemiach polskich po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku.