O władzy najwyższej – Louis Gabriel Ambroise de Bonald
Pierwszy polski wybór pism czołowego myśliciela politycznego końca XVIII i pierwszej połowy XIX wieku, klasyka myśli konserwatywnej i kontrrewolucyjnej. Uznawanego za prekursora francuskiej socjologii i autora inspirujących rozważań o stanie Europy w burzliwej epoce zmian. Zmian których był przenikliwym krytykiem i interpretatorem.
„To nie wojsk francuskiej rewolucji winny obawiać się inne państwa, ale swawoli i nieposłuszeństwa, które zasiała w Europie, a które mają tam, być może, więcej zwolenników niż w samej Francji”. (Refleksje nad powszechnym interesem Europy)„Na pytanie, jaki interes mają nasi rewolucjoniści, sprowadzając na Francję tak straszliwe plagi i zmieniając w ten sposób jej szlachetne przewodnictwo w Europie w szkołę skandalu i wielki warsztat zepsucia i chaosu, odpowiem, że ludzie tego stronnictwa, pobratymcy rewolucjonistów całego świata, nie są współobywatelami swego kraju, lecz współrodakami ludzi podzielających ich poglądy. Ich ojczyzną jest rewolucja i dla niej poświęcą każdą inną ojczyznę”. (O rządzie przedstawicielskim)
„Nie, naród nie jest suwerenem państwowym lub politycznym. Jest suwerenem, którego władza opiera się na rodzinie, w której znajduje on swego ministra, swych poddanych, swe sługi, zarządców swych dóbr, w której, w wymiarze prywatnym, odnajduje on wszystko to, co stanowi władzę. Nierozumni lub przekupni są ci, którzy odurzając go ideą jego rzekomej suwerenności politycznej, zagłuszają w nim upodobanie do władzy w rodzinie, zachęcając, by gardził związanymi z nią obowiązkami lub lekceważył je”. (O rządzie przedstawicielskim)
Szczegóły:
Autor: Louis Gabriel Ambroise de Bonald
Przekład Anna Węgrzyn
Wydawnictwo: Ośrodek Myśli Politycznej
504 strony,
miękka oprawa
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
O autorze:
Louis Gabriel Ambroise de Bonald (1754-1840) – Za panowania Ludwika XV służył w armii. W 1785 r. został merem Millau. Przeciwko rewolucji francuskiej zwrócił się dopiero po uchwaleniu w 1790 r. Konstytucji cywilnej kleru – wcześniej organizował w Millau Gwardię Narodową i zasiadał w Zgromadzeniu Departamentalnym. Lata 1791-1797 spędził w Niemczech.
Po powrocie do Francji, za Konsulatu i I Cesarstwa wiele publikował, m.in. współpracując z Chateaubriandem i ogłaszając artykuł w „Journal des Débats” i „Mercure de France”. Myśl polityczną de Bonalda cenił Napoleon, który powierzył mu obowiązki radcy uniwersytetu cesarskiego. Powrót do władzy Burbonów de Bonald przyjął z radością, ale rozczarował się tym, że Restauracja nie przyniosła przywrócenia przedrewolucyjnych porządków. Negatywnie oceniał Kartę konstytucyjną, jako deputowany (1815-1823) prowadził aktywną działalność w opozycji. W 1816 r. został wybrany do Akademii Francuskiej.
Zaangażował się (w 1818 r.) w wydawanie założonego przez Chateaubrianda pisma „La Conservateur”. A w latach 1821-1822 był przewodniczącym Izby Deputowanych. W 1823 r. otrzymał tytuł wicehrabiego, został ministrem stanu i wszedł do Izby Parów.
Po rewolucji lipcowej odmówił złożenia przysięgi Ludwikowi Filipowi, zrezygnował z godności para i powrócił w strony rodzinne. Napisał m.in.:
Theorie du pouvoir politique et religieux (1796, 3 t.),
La législation primitive considerée dans les derniers temps par les seules lumieres de la raison (1802, 3 t.),
Essai analitique sur les lois naturelles du l`ordre social ou du pouvoir, du ministre et du sujet dans la société (1817),
Recherches philosophiques sur les premiers objets des connaissances morales (1818, 2 t.)
Démonstration philosophique du principe constitutif de la société (1827).