/ Książki / Katechizm dogmatyczno-historyczny + Rozmowy religijne z małymi dziećmi. [PAKIET]
![Katechizm dogmatyczno-historyczny + Rozmowy religijne z małymi dziećmi. [PAKIET]](https://sklep.magnapolonia.org/wp-content/uploads/2025/10/pakiet10-scaled.png)
Pierwotna cena wynosiła: 155,00 zł.132,00 złAktualna cena wynosi: 132,00 zł. Najniższa cena z 30 dni: 132,00 zł
Dwie wyjątkowe książki w jednym pakiecie – w niższej cenie!
Nauka religii nie jest więc nauką podrzędną, jest, a raczej powinna być, fundamentem całego gmachu wychowania i wykształcenia. Dlatego polecamy Państwu pakiet książek, które – od najmłodszych lat (Rozmowy religijne z małymi dziećmi) aż po lata dojrzałe (Katechizm dogmatyczno-historyczny) – będą niezawodną latarnią rozświetlającą wszelkie wątpliwości i prowadzącą ku jednej prawdzie.
Ekskluzywne wydanie – twarda oprawa, złocenia, zakładka materiałowa.
Nikt z nas nie waży się robić innym naukom zarzutów bez znajomości przedmiotu, religia jedna stanowi wyjątek. Do rozprawiania o niej bierze się każdy bezwarunkowo, zazwyczaj ten nawet, który ma najmniej praw do tego, spokojny, że nie znajdzie oponenta, bo w ogólności nadzwyczaj rzadkie wyjątki mają o nauce tej jakiekolwiek wyobrażenie. I cóż stąd wynika? Oto, że tłumacząc wszelkie kwestie religijne po swojemu, czynimy Kościołowi zarzuty zupełnie niesłuszne, i obałamucamy umysły młodego pokolenia, które wzrasta z zarodem niewiary.
Dotychczasowy system nauczania religii, szczególniej w domach prywatnych, zapobiec temu nie mógł. Zazwyczaj uczyliśmy katechizmu w latach, w których dziecko pojąć go zupełnie nie było zdolne, a doza homeopatyczna, i najczęściej fałszywie zaordynowana, miała mu być tarczą i przewodnikiem na drodze życia.
Cóż więc dziwnego, że taką tarczę lada pocisk uszkodził, że takiego przewodnika każdy na manowce wyprowadzić zdołał? Co dziwnego, że dzisiaj egoizm zastąpił miejsce miłości bliźniego, często ośmieszonej i wyszydzonej; cielec złoty – miejsce Boga; rozpacz – poddanie się woli wyższej; nieukontentowanie i niechęć – prawdziwe zadowolenie? Że widzimy zabiegi i troski bez skutku, bo bez wiary w Opatrzność, bluźnierstwa w miejscu modlitwy, żal do wszystkiego i wszystkich w miejscu prawdziwego spokoju i szczęścia, a to skutkiem nieznajomości nauki, która zbadana, poznana, jest istotnym światłem i jedyną wskazówką życia, latarnią, o którą odbijają się fale morza, nie uszkadzając jej; lecz gruntownie niezbadaną, lada wiaterek zachwiać a nawet obalić potrafi.
Nauka religii nie jest więc nauką podrzędną, jest, a raczej powinna być, fundamentem całego gmachu wychowania i wykształcenia.
Fragmenty książki:
Pytanie: Co rozumiesz, gdy mówisz, że Bóg jest nieskończenie doskonałym?
Odpowiedź: Rozumiem, że wszelkie przymioty posiada w stopniu najwyższym.
Wyjaśnienie: Jakkolwiek niedostatecznym jest wyobrażenie nasze o Bogu, to jednak, oświeceni światłem wiary i przy pomocy rozumu, pojąć Go cokolwiek zdołamy. Wiemy, że ludzie obdarzeni są rozmaitymi przymiotami: jedni otrzymali w podziale piękność i dobroć, drudzy siłę i odwagę; ci zdolności umysłowe, tamci talenty; inni miłość bliźniego i wspaniałomyślność. Lecz nie masz nikogo, co by wszystkimi był obdarzony przymiotami, a choćby się znalazł taki, posiada je w stopniu bardzo ograniczonym.
Nie można by znaleźć tak rozumnego, od którego by rozumniejszego być nie mogło; tak pięknego, żeby piękności jego żadnego zarzutu uczynić nie było można; tak dobrego, by od niego lepszym być nie można. Przy tym ludzie obok najpiękniejszych przymiotów posiadają zwykle wady i niedoskonałości wielkie, przy których najwznioślejsze cnoty blask swój tracą. Bogactwo i dary losu, jak je nazywamy, nie tylko mają pewną miarę, ale często nawet graniczą z nędzą materialną i fizyczną.
Wszelkie więc przymioty i dary przez nas posiadane, są bardzo słabym wyobrażeniem doskonałości Boga, nieskończenie dobrego, nieskończenie sprawiedliwego, miłosiernego itd., a przy tym wiecznego, niezależnego, niezmiennego, wszechmocnego, wszechobecnego, jednym słowem – nieskończenie doskonałego.
Pytanie: Jeżeli Bóg przed wiekami wiedział, co się dzieje obecnie i co się kiedykolwiek dziać będzie, jakże to się da pogodzić z wolną wolą udzieloną człowiekowi?
Odpowiedź: Wiedza przyszłości nie stawia bynajmniej tamy wolności człowieka.
Wyjaśnienie: Jeżeli Bóg odwiecznie przewidział, iż Jan będzie człowiekiem prawym, czyż oznacza to, iż Jan postępować będzie tak wbrew własnej woli? A jeżeli wiedział, iż Piotr dopuści się czynu nieprawego, czyż wynika z tego, że Piotr był do tego skazany odwiecznym przeznaczeniem? Wcale nie. Ten, wobec którego czyn się dokonuje, o ile udziału w nim nie miał, winy na siebie przyjąć nie może. Bóg w takim przypadku jest jedynie przedwiecznym świadkiem tego, co było, co jest i co nastąpi.
Kilku filozofów starożytnych odmawiało Bogu wiedzy przyszłości, marcjonici – heretycy istniejący od połowy drugiego do czwartego wieku – błąd ten wznowili, dziś on tylko w pojedynczych głowach czasem się wyroi, ale jako niemający podstawy, zaraz upada.
Pytanie: Co to jest małżeństwo?
Odpowiedź: Jest to sakrament ustanowiony przez Pana Jezusa, uświęcający związek między mężczyzną i niewiastą, zawarty w celu otrzymania dziatek i wychowywania ich po chrześcijańsku.
Wyjaśnienie: Zanim powiemy o sakramencie małżeństwa, zwrócić winniśmy uwagę na to, czym była i za co jest jeszcze uważana kobieta u narodów pogańskich. Partowie i inne narody azjatyckie uważały kobietę za własność ruchomą, którą mąż mógł sprzedać, odepchnąć, a nawet zabić, stosownie do swej woli. Jeżeli Arabowie w pokoleniu jakim mieli więcej kobiet, niż to za potrzebne uznawali, zakopywali dzieci płci żeńskiej w dole publicznym. Dziś jeszcze widzimy Araba dumnie siedzącego na koniu, a żonę jego, zdyszaną, biegnącą za nim, obciążoną ciężarami, dla ulżenia koniowi, mającemu w oczach Araba nierównie wyższą cenę. Arab też płaci za konia trzy, a nawet cztery razy więcej niż za kobietę. U niektórych narodów tatarskich kobieta, przykuta za postępowanie swoje, ale jeżeli żona okazała się choć cokolwiek winną względem męża, ten kazał zdzierać z niej ubranie i niewolnicy wyprowadzali ją z domu, smagając rózgami, aż do nowego miejsca jej zamieszkania. Podobna kara była uważana za łagodną, gdyż mąż mógł pozbawić żonę życia, bez żadnej za to odpowiedzialności. Biedna Rzymianka nie miała nawet prawa do dzieci własnych, ojciec był ich panem, w każdej chwili wolno mu było wydrzeć te jedyne skarby tej, którą z mężem ani szacunek, ani zaufanie, ani miłość nie wiązały. Brutalność z jednej, bojaźń służalcza z drugiej strony, stanowiły związek rodziny rzymskiej.
Widzimy więc, że kobieta w czasach pogańskich uważaną była za istotę niższą, ona dźwigała cały ciężar prac, kłopotów, cierpień małżeństwa, nie mogąc towarzysza swego nazwać przyjacielem. Znosiła boleści macierzyństwa, a nie mogła dziecku swemu dać imienia syna; była jedną z istot obdarzonych duszą, a skazanych na ofiarę, na poświęcenie bez żadnej za to nagrody, bo poza nim nie widziała nieba, które widzi kobieta chrześcijanka. Jakże się więc stało, że się ona dźwignęła ze stanu upokorzenia i nędzy, że ze sprzętu i zabawki stała się towarzyszką i matką, z niewolnicy – panią, z rzeczy – osobą, otoczoną szacunkiem i względami jej należnymi, które z wiekiem jeszcze dla niej wzrastają? Całe to przeobrażenie pojęć, całą poprawę losu, podźwignięcie z upadku kobieta zawdzięcza chrystianizmowi. On ją uczynił równą mężczyźnie, żoną – dla której miłość i szacunek prawem nakazał, matką – otoczoną czcią i poważaniem, panią – głową domu i rodziny, właścicielką – mającą prawo do swej własności, słowem – kobietą wolną, wielką, szanowaną, jeżeli tylko sama taką być zechce.
Że nie cywilizacja na to oddziałała, najoczywistszym tego dowodem jest poniżenie kobiety w uczonej Grecji i Rzymie. Tymczasem w Judei, jedynym państwie w starożytności, które przechowało wyobrażenia religii prawdziwej, naturalnej i objawionej, kobieta była cenioną, jak na to zasługiwała, więcej może nawet, bo wiara, że się z niewiasty narodzi Mesjasz, wytworzyła dla niej cześć prawie religijną. Jak było w starożytności tak jest i dziś jeszcze: gdzie zabłysło światło wiary, tam położenie kobiety jest szczęśliwe; gdzie zaś światło to nie doszło, jak do Turcji, Armenii, Persji, Indii, Chin i wielu krajów Afryki, Ameryki i Australii, kobieta jest również poniżoną, jak była przed przyjściem Zbawiciela, jest ofiarą przesądu bezrozumnego i najdzikszego despotyzmu.
Znajdziesz w nim:
To nie jest zwykła książka – to narzędzie, które pomoże Ci mądrze i skutecznie przekazać wiarę najmłodszym.
Książka dedykowana dla rodziców, nauczycieli, katechetów, wychowawców.
Odpowiednia dla dzieci od wieku przedszkolnego, do 12. Roku życia.
Poniżej przykłady rozmów i spis treści.
Z zachwytem patrzymy na arcydzieła dłuta czy pędzla i z podziwem mówimy o tych ludziach, którzy potrafili piękno przelać na płótno albo utrwalić w bryle marmuru. Z czasem jednak obraz, choćby najwięcej po mistrzowsku namalowany, zniszczy się, i rzeźba w proch się rozsypie. Jest coś trwalszego od płótna i marmuru, nad czym popracować warto – coś, co, gdy z naszym współdziałaniem stanie się pięknym, to pięknością swoją przewyższy wszystkie arcydzieła świata; coś, przez co zyskać możemy nieśmiertelną zasługę przed Bogiem i ludźmi, jeżeli do stworzenia tej piękności czynną i ochotną przyłożymy rękę.
Cóż to za praca? To kształcenie duszy dziecięcej. Dusza ma zapewniony byt na wieki. Gdy w tę duszę rzucimy dobre ziarno nauki Bożej, gdy ją uczynimy piękną, dokonamy dzieła większego i trwalszego, niż największy artysta pędzla czy dłuta. Do takiego dzieła warto rękę przyłożyć. Jeszcze dlaczego warto? Bo przez to my sami staniemy się lepszymi. Gdy na dziecko, powierzone pieczy naszej, patrzymy okiem wiary, gdy w nim – oprócz zewnętrznego wyglądu – widzimy jeszcze ducha nieśmiertelnego jako obraz Boży, wtedy i w nas budzą się lepsze myśli. W czystych źrenicach oka dziecięcego dojrzymy odbicie świętości i dobroci Bożej. Wtedy też odczujemy wzniosłość i świętość zadania – w tej duszyczce rozniecić zapał do dobrego, wyhodować w niej te dobre nasiona, jakie Stwórca tam złożył. To wszystko nas samych zwróci do rzeczy wyższych i szlachetniejszych.
Kiedy praca nad upiększeniem duszy dziecięcej uwieńczona będzie powodzeniem? Na pierwszy rzut oka zdawałoby się, że wtedy, gdy posiądziemy całą umiejętność w wychowaniu dzieci. I rzeczywiście – umiejętność wychowania i pewne wykształcenie pedagogiczne jest tu potrzebne. h 7Ale skutek pracy nad dziećmi nie od tego jedynie zależy. Zależy on głównie od wyrobienia naszego wewnętrznego. Wtedy nauczymy dziecko kochać Boga, gdy miłość Boża nie będzie nam obca; odzwyczaimy je od kłamstwa, gdy sami będziemy kochali prawdę – i tak ze wszystkimi cnotami. Słowa nasze i przemówienia do dzieci będą posiadały szczególniejszą moc i siłę i na pewno trafią do ich serc, jeśli będą płynęły z naszego głębokiego przekonania. Dziecko bowiem zdoła przeniknąć i odczuć więcej niż człowiek dorosły, bo dusza dziecka jest jeszcze niezbrukana niczym i daleko bardziej wrażliwa, niż nam, starszym, się zdaje. Dziecko pod względem uczucia naprawdę nigdy nie da się oszukać.
Jeżeli chcemy duszę dziecka upiększyć i serce uszlachetnić, pamiętać należy o jednej ważnej zasadzie: nigdy nie można lekceważyć dziecka ani jego pojęć dziecinnych. Inaczej na zawsze zamkniemy sobie dostęp do jego wnętrza. Winniśmy nagiąć się do pojęć dziecinnych i te pojęcia rozwijać i podnosić. To nie jest bynajmniej łatwą rzeczą. Wymaga pracy nad sobą i pewnego zaparcia się siebie. Ale w nagrodę za to mamy miłe wrażenie szczerości, bo w świecie dziecięcym nie ma ani obłudy, ani blichtru światowego, ani fałszu. Ogromne zadowolenie w pracy religijnej nad dziećmi mamy z tego, gdy widzimy pierwsze budzące się do życia pojęcia o Bogu, pierwszą dziecięcą miłość ku Stwórcy – tak prostą, tak naturalną, że bez rozrzewnienia na to patrzeć nie można. Wreszcie – jak artystę-malarza czeka chwała wobec ludzi i świata – tak nas, którzy duszę kształtujemy, czeka wieniec chwały nieśmiertelnej. Tylko już nie wobec ludzi i świata, ale wobec Boga i aniołów, bylebyśmy tę pracę naszą uświęcili dobrą intencją.
Wstęp do książki.
(kliknij aby powiększyć)
Spis treści:
PRZEDMOWA DO WYDANIA PIERWSZEGO 5
PRZEDMOWA DO WYDANIA DRUGIEGO 6
WSTĘP 7
JAK NAUCZAĆ RELIGII MAŁE DZIECI 9
ROZDZIAŁ I ROZMOWY O BOGU I DOSKONAŁOŚCIACH BOŻYCH 13
1. Rozmowa wstępna o nauce religii 14
2. Rozmowa o istnieniu Boga: ze świata roślinnego 17
3. Rozmowa o istnieniu Boga: ze świata zwierzęcego 21
4. Rozmowa o istnieniu Pana Boga: ze świata planetarnego 24
5. Rozmowa o miłości Bożej: z miłości ku matce 29
6. Rozmowa o miłości Bożej: z darów przyrodzonych 32
7. Rozmowa o miłości Bożej: z obdarzenia nas rozumną duszą 35
8. Rozmowa o miłości Bożej: z zesłania na świat Zbawiciela 38
9. Rozmowa o tym, że Pan Bóg jest Duchem wszechobecnym 41
10. Rozmowa o Opatrzności Bożej (historia Józefa) 45
11. Rozmowa o Opatrzności Bożej 50
12. Rozmowa o miłosierdziu Bożym 53
13. Rozmowa o tym, że Bóg jest świętością, prawdą i siłą naszą 57
15. Rozmowa o tym, że Bóg jest naszym Sędzią 64
ROZDZIAŁ II O ANIOŁACH 69
16. Rozmowa o stworzeniu i posłudze aniołów 69
17. Rozmowa o szatanach 73
ROZDZIAŁ III O STWORZENIU I CELU CZŁOWIEKA 79
18. Rozmowa o stworzeniu świata i człowieka 79
19. Rozmowa o tym, jak Adam i Ewa przed grzechem kochali Boga 84
20. Rozmowa o duszy ludzkiej 87
21. Rozmowa o poznawaniu Boga 91
22. Rozmowa o służbie Bożej 96
23. Rozmowa o służbie Bożej 100
24. Rozmowa o grzechu pierworodnym 106
25. Rozmowa o skutkach grzechu pierworodnego (praca) 111
26. Rozmowa o skutkach grzechu pierworodnego (choroby i cierpienia) 115
ROZDZIAŁ IV O PRZYKAZANIACH 123
27. Rozmowa o przykazaniach Bożych 124
28. Rozmowa o bałwochwalstwie 128
29. Rozmowa o potrzebie modlitwy 133
30. Rozmowa o modlitwie 136
31. Rozmowa o czci imienia Bożego 140
32. Rozmowa o przekleństwie 143
33. Rozmowa o niedzieli 147
34. Rozmowa o tym, jak trzeba spędzać dni świąteczne 150
35. Rozmowa o radościach życia 155
36. Rozmowa o miłości rodzicielskiej 158
37. Rozmowa o miłości synowskiej 161
38. Rozmowa o posłuszeństwie 166
39. Rozmowa o posłuszeństwie 169
40. Rozmowa o karze za nieposłuszeństwo 174
41. Rozmowa o wdzięczności 177
42. Rozmowa o poszanowaniu starców 181
43. Rozmowa o życiu ludzkim 185
44. Rozmowa o życiu zwierząt 188
45. Rozmowa o życiu roślin i drzew 191
46. Rozmowa o szanowaniu zdrowia 194
47. Rozmowa o panowaniu nad sobą 198
48. Rozmowa o zemście 201
49. Rozmowa o zwycięstwie 204
50. Rozmowa o modlitwie jako pokarmie ducha 206
51. Rozmowa o skrzydłach anielskich 210
52. Rozmowa o godności ducha ludzkiego 214
53. Rozmowa o wyrozumiałości na cudze błędy 218
54. Rozmowa o wyrozumiałości na cudze błędy 221
55. Rozmowa o czynieniu dobrze 225
56. Rozmowa o dobrych czynach 227
57. Rozmowa o wstrzemięźliwości 233
58. Rozmowa jak można stać się niewolnikiem 235
59. Rozmowa o życiu Świętego Jana Chrzciciela 239
60. Rozmowa o misce soczewicy 242
61. Rozmowa o mężnym Janku 246
62. Rozmowa o zachowaniu wstydu 249
63. Rozmowa o łakomstwie 254
64. Rozmowa o wartości rzeczy, których używamy 256
65. Rozmowa o sumienności w pracy 260
66. Rozmowa o uczciwości 263
67. Rozmowa o kradzieży 266
68. Rozmowa o kradzieży 269
69. Rozmowa o tym, co trzeba posiadać, aby mówić prawdę 275
70. Rozmowa o odwadze w mówieniu prawdy 277
71. Rozmowa o odwadze w mówieniu prawdy 280
72. Rozmowa o różnych rodzajach kłamstwa 283
73. Rozmowa o szkodzie, wypływającej z kłamstwa 286
74. Rozmowa o obmowie i plotkach 288
75. Rozmowa o pragnieniach wewnętrznych 292
76. Rozmowa o tym, kto jest prawdziwie uczciwym 295
ROZDZIAŁ V O ŁASCE 299
77. Rozmowa o łasce 299
78. Rozmowa o łasce 303
ROZDZIAŁ VI O GRZECHU 307
79. Rozmowa o grzechu 308
80. Rozmowa o skutkach grzechu 311
ROZDZIAŁ VII O RZECZACH OSTATECZNYCH 317
81. Rozmowa o śmierci i niebie 318
82. Rozmowa o piekle 321
83. Rozmowa o czyśćcu 325
ROZDZIAŁ VIII O ODKUPIENIU 331
84. Rozmowa o Najświętszej Maryi Pannie 332
85. Rozmowa o narodzeniu Pana Jezusa i hołdzie pasterzy 336
86. Rozmowa o Trzech Mędrcach ze Wschodu 339
87. Rozmowa o ucieczce do Egiptu i rzezi niewiniątek 342
88. Rozmowa o tym, jak dwunastoletni Pan Jezus został w świątyni 344
89. Rozmowa o życiu ukrytym Pana Jezusa 348
90. Rozmowa o chrzcie Pana Jezusa 354
91. Rozmowa o nauce Pana Jezusa 358
92. Rozmowa o tym, co Pan Jezus mówił o Ojcu Niebieskim 362
93. Rozmowa o tym, co Pan Jezus mówił o modlitwie 366
94. Rozmowa o tym, jak Pan Jezus nauczał o dawaniu jałmużny 370
95. Rozmowa o cudzie w Kanie Galilejskiej 373
96. Rozmowa o cudach Pana Jezusa: o uzdrowieniu syna dworzanina i o wypędzeniu szatana 377
97. Rozmowa o powołaniu apostołów 379
98. Rozmowa o Kazaniu na Górze 383
99. Rozmowa o wskrzeszeniu młodzieńca z Naim i córki Jaira 386
100. Rozmowa o dobroci Jezusa względem grzeszników 388
101. Rozmowa o uciszeniu burzy morskiej i rozmnażaniu chleba 392
102. Rozmowa o Przemienieniu Pańskim i zbawieniu duszy 396
103. Rozmowa o wskrzeszeniu Łazarza 400
104. Rozmowa o tym, jak Pan Jezus kocha dzieci 404
105. Rozmowa o uroczystym wjeździe do Jerozolimy 407
106. Rozmowa o faryzeuszach 410
107. Rozmowa o końcu świata 413
108. Rozmowa o ustanowieniu Najświętszego Sakramentu 418
109. Rozmowa o Mszy Świętej 422
110. Rozmowa o wielkiej miłości Jezusa okazanej w męce i śmierci za grzeszników 427
111. Rozmowa o tym, co Pan Jezus cierpiał w Ogrójcu 432
112. Rozmowa o sądzie nad Panem Jezusem i o zaparciu się Piotra 435
113. Rozmowa o tym, jak Pan Jezus był ubiczowany i cierniem ukoronowany 440
114. Rozmowa o niesieniu krzyża 443
115. Rozmowa o ukrzyżowaniu Pana Jezusa 447
116. Rozmowa o pogrzebie Pana Jezusa 453
117. Rozmowa o zmartwychwstaniu Pana Jezusa 458
118. Rozmowa o wniebowstąpieniu Pana Jezusa 461
119. Rozmowa o zesłaniu Ducha Świętego 465
ROZDZIAŁ IX O KOŚCIELE CHRYSTUSOWYM I SAKRAMENTACH 471
120. Rozmowa o Kościele katolickim 471
121. Rozmowa o sakramentach 476
ROZDZIAŁ X BEZPOŚREDNIE PRZYGOTOWANIE DZIECI DO SPOWIEDZI I KOMUNII ŚWIĘTEJ 483
122. Rozmowa o potrzebie spowiedzi 484
123. Rozmowa o przygotowaniu się do spowiedzi 488
124. Rozmowa o żalu za grzechy 493
125. Rozmowa o żalu za grzechy 497
126. Rozmowa o szczerym przyznaniu się do winy 501
127. Rozmowa o spowiedzi świętokradzkiej 504
128. Rozmowa o sposobie oskarżania się na spowiedzi 507
129. Rozmowa o przygotowaniu się do Komunii Świętej 512
130. Rozmowa o dziękczynieniu po Komunii Świętej 516
DODATEK – O PRZYGOTOWANIU DZIECI DO PIERWSZEJ SPOWIEDZI I KOMUNII ŚWIĘTEJ W CIĄGU MIESIĄCA. 525
STRESZCZENIA KATECHIZMOWE 528
UWAGI PEDAGOGICZNE 529
PACIERZ I KATECHIZM PARAFIALNY 530