Wybór pism czołowego polityka II RP, dwukrotnego premiera rządu, autora wielkiej reformy finansów publicznych m.in. wprowadzającej złotówkę, zarazem cenionego publicysty, który w swych książkach i artykułach prasowych podejmował tematykę:
niezależności gospodarczej,
sprawnego państwa,
roli rolnictwa w życiu społecznym i gospodarczym państwa
innych kluczowych zagadnień dla debaty publicznej w tamtych czasach.
Rozważał również ideowe fundamenty II RP, analizując – na ogół krytycznie – stanowiska zajmowane przez czołowe nurty ówczesnego życia politycznego i proponując własną wizję tego, jakie zasady powinny przyświecać skutecznej polityce polskiej.
Wydany w Bibliotece Klasyki Polskiej Myśli Politycznej wybór tekstów ukazuje przekrojowo refleksję polityczną i społeczno-ekonomiczną Grabskiego, zawartą m.in. w pracach „Dwa programy”. Replika w sprawie pożyczki zagranicznej, Idea Polski, Koło Polskie, sprawa agrarna i ruch wolnościowy w Rosji, Koniunktura, kryzysy i rozwój gospodarczy, O własnych siłach. Zbiór artykułów na czasie, Wieś polska i kapitalizm w rolnictwie.
Szczegóły:
Autor: Władysław Grabski
Wydawnictwo: Ośrodek Myśli Politycznej
Wstęp: dr Piotr Koryś
Książka wydana dzięki współpracy z Narodowym Centrum Kultury
592 strony
twarda oprawa
Władysław Grabski (1874-1938) – Urodził się 7 lipca 1874 r. w Borowie nad Bzurą. Ukończył gimnazjum w Warszawie, po czym wyjechał na studia do Paryża. Uczęszczał na Wydział Ogólny Szkoły Nauk Politycznych 1892-1894, a także na historię na Sorbonie 1893-1895. Naukę kontynuował na uniwersytecie w Halle (studia rolnicze), jednak śmierć ojca i konieczność zajęcia się rodzimym majątkiem zmusiły go do ich przerwania. Na początku XX w. Grabski prowadził aktywną działalność wśród chłopów, za co został w 1905 r. aresztowany. Był wtedy już związany z Narodową Demokracją, z której ramienia trzykrotnie zasiadał w Dumie (1906-1912). Podczas wojny wszedł w skład zainicjowanego przez endecję Komitetu Narodowego Polskiego.
Po raz pierwszy został ministrem w październiku 1918 r. (rolnictwa) w niepodległej Polsce, ale gabinet Józefa Świerzyńskiego, w składzie którego się znalazł, przetrwał ledwie 13 dni. W 1919 r. został posłem na Sejm z ramienia Związku Ludowo-Narodowego. Był przez miesiąc premierem (23 czerwca-24 lipca 1920). W grudniu 1923 r. ponownie został premierem rządu, kierując zarazem resortem skarbu. Przeprowadził wówczas reformę finansów publicznych: doprowadził m.in. do powstania Banku Polskiego i zastąpienia marki złotym. Rząd Grabskiego podał się do dymisji w listopadzie 1925 r. po tzw. wojnie celnej z Niemcami.
Wspomnienia z czasów służby publicznej zawarł w książce “Dwa lata pracy u podstaw państwowości naszej” (1927). W 1926 r. został rektorem SGGW, zaś w 1936 doprowadził do powstania Instytutu Socjologii Wsi, którym kierował do śmierci. Zmarł 1 marca 1938 r. w Warszawie. Bratem Władysława Grabskiego był Stanisław Grabski, inna wpływowa osobistość ruchu narodowo-demokratycznego.
