Wandea 1793. W obronie Boga i króla – Marek Robak

– Wybuch powstania – walka w obronie Boga i króla

– Sukcesy powstańców i wściekłość republiki

– Zemsta i pierwsze ludobójstwo w Europie

– Bohaterowie wandejscy

– Kalendarium powstania wandejskiego

Powstanie wandejskie, które wybuchło w 1793 r., to głęboko religijna i  ludowa kontrrewolucja. Gwałtowny i spontaniczny sprzeciw chłopów wobec rewolucji, którą przyjęli początkowo życzliwie wierząc w jej szlachetne hasła, dopóki się nie okazało, że niszczy ona ten świat, w którym żyli od wieków, i którego gwarantami byli Bóg i król. Wandejczycy wyruszali do boju parafiami, z ich sztandarami na czele – rozkazy dowódców były odczytywane w kościołach. Szli powoli, odmawiając głośno różaniec lub śpiewając pieśni religijne przy wtórze kobz, fujarek lub rogów myśliwskich. W ciemnościach Wandejczyków rozpoznawano po modlitwach, żołnierzy rewolucyjnych – po przekleństwach i bluźnierstwach. Na szyjach nosili różańce, a na piersiach szkaplerze z Najświętszym Sercem Jezusa – było to czerwone serce z wyrastającym z niego krzyżem. Stało się ono symbolem powstania wandejskiego. Sami przeciwnicy nazywali Wandejczyków “żołnierzami Jezusa”, “żołnierzami papieskimi”, “armią Jezusa” – oni zaś czuli się krzyżowcami walczącymi o przywrócenie ołtarzy i uświęcenie króla, którym był dla nich Ludwik XVII, mały synek zgilotynowanego Ludwika, więziony w Paryżu w zamku Tempie.